Teresa Bednarska przez 30 lat pracowała w redakcji stalowowolskiej gazety – najpierw wychodzącej pod tytułem „Socjalistyczne Tempo”, a potem „Sztafeta”. Urodziła się w Nisku, w rodzinie Jadwigi i Zbigniewa Gutków. Dziadek, Franciszek Gutka był nauczycielem i długoletnim kierownikiem szkoły w Malcach k. Niska. Teresa nie zdążyła poznać ojca, oficera WP – niedługo przed jej urodzeniem, wiosną 1940 r. został zamordowany przez sowieckie NKWD w Charkowie. Matka samotnie wychowywała dwie córki. Szkołę podstawową Teresa ukończyła w Nisku i w tym samym mieście uzyskała świadectwo dojrzałości w liceum im. S. Czarnieckiego. Po maturze, mając osiemnaście lat, została zatrudniona w Hucie Stalowa Wola jako pracownik biurowy na wydziale M-7. Ciężkie warunki materialne rodziny nie pozwoliły zdolnej dziewczynie na dalsze kształcenie. W 1962 roku przeszła do redakcji gazety zakładowej Huty „Socjalistyczne Tempo”. Przez trzydzieści lat prowadziła sekretariat redakcji. Znana była z obowiązkowości i bardzo dobrej organizacji pracy sekretariatu. Pani Renia, bo tak Ją nazywano w kręgu znajomych, była w redakcji ważnym członkiem zespołu. Wyczulona na ludzkie problemy, często podsuwała kolegom dziennikarzom tematy do poruszenia na łamach pisma. Po sprywatyzowaniu „Sztafety” pozostała w Hucie, pracując w radiowęźle zakładowym. Na wcześniejszą emeryturę odeszła z końcem 1993 roku. Od początku lat 60. XX wieku mieszkała w Stalowej Woli, tu wyszła za mąż za Zygmunta Bednarskiego, w Stalowej Woli urodził się ich syn Andrzej. Wrażliwe serce nie pozwalało Pani Reni przejść obojętnie obok ludzkiej krzywdy. Przez wiele lat zajmowała się dziećmi z Domu Dziecka, najpierw chłopcem, potem bliźniętami. Była dla nich ukochaną ciocią, wspierała w dzieciństwie i życiu dorosłym. Kochała także zwierzęta. Miała bardzo wyraziste zapatrywania społeczne, ale nigdy nie należała do żadnej partii politycznej. Przez wiele lat zmagała się z chorobą serca, która w końcu Ją pokonała. Zmarła 24 listopada 2014 r. w stalowowolskim szpitalu.