Emerytowany nauczyciel przedmiotów zawodowych, stuletni mieszkaniec Stalowej Woli, wykładowca, konsultant prac dyplomowych. Stanisław Wesołowski znany był wielu pokoleniom uczniów Terenowego Studium Wieczorowego Wydziału Mechaniki i Technikum Mechanicznego przy ulicy Hutniczej. Sam ukończył Wydział Mechanicznym Państwowej Szkoły Włókienniczej w Łodzi i Wydziału Mechanicznego Politechniki Łódzkiej. Specjalizował się w obróbce metali. Po służbie wojskowej uzyskał stopień podporucznika i pracował w Starachowiskich Zakładach Górniczych jako planista i kontroler. Urodził się w Kamieńsku w województwie łódzkim. Podczas pierwszej wojny światowej wraz z matką i ojcem został ewakuowany z Lublina do Rosji. Przez wiele lat mieszkał w Sankt Petersburgu. W 1918 roku wrócił z rodziną do Polski. Ojciec pana Stanisława był komisarzem Policji Państwowej Komendy Powiatowej a następnie kierownikiem Brygady Wydziału Śledczego w Łodzi. Zginął tragicznie w wieku 50 lat w 1935 roku. Po jego śmierci Pan Stanisław, jako najstarszy z czworga dzieci pomagał matce przy prowadzeniu domu. W trakcie drugiej wojny światowej zginęli dwaj jego bracia, on sam trafił do powstających Zakładów Południowych czyli obecnej Huty Stalowa Wola. Pracował tam jako kontroler, frezer, szlifierz. Rok przed zakończeniem II wojny światowej, w 1944 roku wysłano go na roboty przymusowe do Stahlwerke Braunschweig Wattenstadt w Hannoverze. Od 1949 roku pracował w Zakładach Niskiego Napięcia w Łodzi jako kierownik kontroli i kierownik obróbki mechanicznej. Później wrócił do Stalowej Woli gdzie pracował w hucie do 1954 roku. Spod jego ręki wyszły projekty między innymi przyrządu do nacinania zębów kół ślimakowych, wózka do transportu tokarek, wykonał również konstrukcję przyczepy do przewozu długich materiałów. W tym czasie Wesołowski rozpoczął także współpracę z Politechniką Krakowską gdzie wykładał technologię produkcji wielkoseryjnej. Był również konsultantem prac dyplomowych. W 1954 roku został nauczycielem w Technikum Mechanicznym przy ulicy Hutniczej. Pracował zawodowo do 1971 roku, później na pół etatu pracował jako starszy konstruktor w Warsztatach Szkolnych do roku 1980.