Leszek Abratowski urodził się 15 kwietnia 1925 roku w Gorzycach w powiecie przeworskim. Gdy miał dwa lata, wyjechał z rodzicami do Borysławia, gdzie jego ojciec kierował kopalnią nafty. W tym czasie wojny zaczął pracę w 1940 roku jako uczeń elektromontera w zarządzanym przez sowieckiego okupanta Oddziale Elektrycznym w Borysławiu. Potem w czasie okupacji niemieckiej był pomocnikiem elektromontera w tym samym zakładzie. W 1945 roku jego rodzina wróciła do Polski, zamieszkała w Sanoku. W tym mieście uzyskał maturę i podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, które porzucił dla krakowskiej Akademii Górniczo-Hutniczej. Studia na AGH z tytułem inżyniera mechanika hutniczego ukończył w 1952 roku i otrzymał nakaz pracy w Hucie Stalowa Wola. Pracę rozpoczął w narzędziowni Huty i całą karierę zawodową związał z tym bardzo ważnym dla zakładu wydziale. Był kierownikiem zmiany, zastępcą kierownika narzędziowni, zastępcą szefa do spraw produkcji narzędzi. Z Huty odszedł na rentę chorobową 30 czerwca 1988 roku. Był czołowym racjonalizatorem, autorem 15 wniosków racjonalizatorskich i współautorem 20. Nigdy nie należał do żadnej partii, w Hucie udzielał się w pracy związkowej i w radzie pracowniczej. Zapewne jego bezpartyjność uniemożliwiła mu awans w administracji Huty. Wykładał w stalowowolskim 3-letnim technikum, w Szkole Mistrzów i Techników Huty Stalowa Wola, był doradcą technicznym. Ceniono go jako nauczyciela i wychowawcę młodych pracowników. W opinii Huty pisano, że jest pracownikiem sumiennym, obowiązkowym i zdyscyplinowanym. Wiadomości teoretyczne i zawodowe przekazuje współpracownikom... Bardzo dobry organizator pracy podległego zespołu. Był związany z Hutą i Stalową Wolą. Zmarł 10 kwietnia 2015 roku.